حکـــــــــــــــــــــایت من

حکایت کسی بود که عاشق دریا بود اما قایقـــــــــــــــــــــی نداشت

دلباخته سفر بود اما همسفـــــــــــــــــــــر نداشت

حکایت کسی بود که زجر کشید اما ضجـــــــــــــــــــــه نزد

زخم داشت اما ننالیـــــــــــــــــــــد

گریه کرد اما اشک نریخـــــــــــــــــت

حکایت من حکایت کسی بود کـــــــــــــــــــــه

پر از فریاد بود اما سکوت کرد تا

همه ی صداها را بشنـــــــــــــــــــــود

 بـا دلی مجنون در این ماتم سـرا افتاده ام

    
تشنه ی دردم که در عُزلت سرا افتاده ام

 در ســکوت جان چرا گشتم اسیر فکـر تو

نـور خاموشم که در ظلمت سرا افتاده ام

     هیشکی نمیتونه بفهمه که دلم ازچی گرفته

         هیشکی نمیتونه بفهمه که صدام ازچی گرفته

         هیشکی نمیمونه ک بامن توی راهم همسفرشه

         آخه میترسه که بامن بادل من دربه درشه

      هیشکی نمیدونه که چشمام چراهمیشه خیسه خیسه

      چراهیشکی حتی ی نامه واسه من دیگه نمینویسه

      هیشکی نمیدونه که قلبم تاحالاچنددفعه شکسته

     هیشکی نمیدونه سرراه اون تاحالاچنددفعه نشسته

ﺯﯼ ﺫﯼ ﺷﺪ ﻭ ﺩﻭﻣﺎﺩ ﺷﺪ

آن نازنین کجاست که یادم نمیکند...؟

صدغـــــــــم به سینه دارمو شادم نمیکند...؟

آنکه یک لحظه بی من هرگز نمینشست

امـــــروز به یاد کیست که یادم نمیکند..؟

شمع میسوزد و پروانه به دورش نگران

ما که میسوزیم و پروانه نداریم چه کنیــــــــم؟!

خواستم چشمهایش را از پشت سر بگیرم..

دیدم طاقت اسمهایی را که میگوید ندارمـــــــــــــ

زخم ها خوب می شوند اما....

خوب شدن با مثل روز اول شدن فرق دارد....